112 Hesp û Xezelek

vejiyam, min şairekî bêwar hilbijart wek deng û siwarî min her şev hevalhespên xwe şandin xewna wî ku bêjin em ne neynika însên in û ti şehîn careka din dubare nabe ku îro hemû hesp girtî bin, naxwe me daye cizayê sûcekî wekhev in kevir û qral li ber rojê, keşe û hirça birîndar heman asîman divezele li ser mizgeft û rengê nanê tisî êdî çek rêya revê nade nêçîrê, êdî niqir tune di kêran de em bi vê qedera kozmîk re dikin bar kin ji beyarên xwe em hatin, me ya xwe got, bila Temoyî nebêje min nivîsî