412

Ölü yaşamlar ölümsüz yapıtlara karışırsa günün birinde, belki o zaman anlam kazanacak kaybedenlerin gölgesi… Gecenin aydınlığını ararken gündüzün karanlığına yakalandık, son demde. Farkına vardık , düşündük, anladık, hissettik… Sonra gördük ki hayal, düş, duyum, inanç ve duygular; kusursuz bir düzensizliğin kusurlu parçalarıymış. Adına “hayat” denilen Tan-rı’nın kurgusunu, yaşanılmış yalanlardan sıyırıp varolmamış gerçeklerle donattık. Böylece neyin doğru neyin yanlış olduğu duvarını yıkınca karmaşa ve kusur yok oldu, zaman dur-du sonra, hava boşluğunda savrulurken anladık ki gerçek bizim olmadığımız yermiş, ölüm de zaman da yok oluş da…