Aşılmış Duvarlar

Belki ölürken ben de sana benzerim Benden öğrenirler seni bilmeyenler Korkak bir ceset olduğunda bedenim Seni çaresiz ve beni toprağa bırakırlar Uslanmayan çocukların anılarında Kalırım, kahramanlık benimle gömülür Görünmez olur görünen, ardına kadar Kollanmıştır, kararmıştır gözlerindeki Acıkmasız susamanın hisleri gibidir Sürer yalnızlık nöbetleri taş kesilir Ayık bir sabaha katı bir gün gibi başlar Anlamsız tümcelerle yorulan şairler Sessizlik içinde kıvranırken ekmeğin Çok sesli koroyla kazanıldığını sanırlar Bilinmez ki, asanın kerameti Musa’dan Değildir, hak başka görünür kul gözüne