Aşk Hasreti

– Müjde… Müjde… Gidiyoruz. Büyük bir sevinçle yükselen bu hasret sadaları, karargâhın her tarafını harekete geçirdi. Bütün kamp, altüst oldu. Herkes oradan oraya koşuyor, birbirinin boynuna sarılıyordu. Aynı kelimeler, tatlı bir musiki ahenginin nakaratı gibi tekrarlanıyordu: – Müjde… Müjde… Gidiyoruz. Kampı dolduran zabitler ve askerler, üç seneden beri devam eden bu esaret hayatında, ilk defa olarak candan ve yürekten gülüyorlardı… Tel örgüler arasında, çelik süngüler altında her gün biraz daha artan esaretin acılık ve ıstırapları, bu bedbaht esirlerin kalplerini her gün daha zalim insafsızlıkla ezmiş, onların ruhundaki neşe hislerini tamamıyla söndürmüştü. Fakat şimdi… İşte bu bir tek kelime… O bir tek “Gidiyoruz…” kelimesi, bütün bu sönen ve ölen ruhlara birdenbire yepyeni bir hayat vermişti... *** Tarihçi, eleştirmen ve gazeteci olması yönüyle çağının ruhuna hâkim olan Ziya Şakir, tüm bu özelliklerini dönemin önemli edebî kalemlerinden oluşuyla birleştirince oldukça kıymetli kurgusal metinler ortaya koyar. Bu bağlamda; elinizdeki romanla bir taraftan “aşk hasreti” çeken karakterler üzerinden Rahşan ve Nihat’ın imkânsız görünen aşkına şahitlik ederken, diğer taraftan Türk Millî Mücadele döneminin toplum üzerindeki etkilerini tekrar hatırlayacaksınız…