Ayın Ondördünde Ay Işığı

Bir efsunla gecede, ay ışığında yalnız Bir ben, bir de yolunu kaybeden bir yıldız Yüzünü gösteriyor, mutlu gibi dolunay Dibi yok gökler, öteye doğru, bilinmez uzay Öylesine giderim, eşya benimle gider Yıldız yalnızlığıma bilmeden eşlik eder Uzaktan gelen sesler ürkütücü, yabancı Ufukta kıpırdayan gölgeler de yalancı Yolcu yok, yollar karla kaplı gibi duyarsız Öteler uzak, eşya suskun, dalgın, umarsız Bir kıpırtı hissetsem aniden irkilirim Gecenin gizemini çok yakından bilirim Gönül dert etme diyor, olmasa da âşina Bir yıldızla yoldaşsın, değilsin bir başına Dersin; bir ses, bir nefes yahut bir kuş şarkısı Ya bir canân selâmı ya bir dostun bakışı Uzaklarda ağaçlar ve sıradağlar saf saf Gecenin bu saati, ne güzel bir fotoğraf Dolunay gecesinde, ay ışığında yalnız Böylece sürüp gitsin bu gece, bırakınız