Belki

duvarları tırmalıyor güneşe hasret tutsaklığım yirmi beş yıl olmuş daha dün gibi burada akşamlar hüzünlü geçiyor ranzama düşen yokluğun kadar kıvırcık düşler her gece ziyaretçim kırık bir güvercinin kanatlı gibi vazgeçmemiş uçmaktan yokluğunun nöbetçisi firari bir asker dağların konuğu yani şehirlerde vurulmaktan korkan bir eşkiya geçmeyen saatleri geçmişin üstüne örtüyorum kırılgan anılardır akşamın hüznünden gözlerime süzülen ayışığı