Beyaz Dilekçe

Rahmân ve Rahîm olan adına sığınarak Açtım iki elimi: Kor gibi iki yaprak...Bir edep ölçeğinde umutlu ve utangaç,İşte dünya önümde; benim ruhum Sana aç,Bu seğriyen ellerle Senden Seni isterim,Senden Seni isterken, canımdan çıkar terim.Sana âşık ruhumdur merceği yakan ışık,Gözlerim cemâlini görmeden de kamaşık.Bir mirasyediyim ben iflasın eşiğinde;Hep sabrım ölçülüyor ihlâs bileşiğinde;Kimim? Kimlik ararken hem güler, hem ağlarım,Yükseklerden dökülen sular gibi çağlarım...Çok tozlu bir denizim, her ân'ım med ve cezir,Sana âşık olalı yüreğim kut'la esrir. Döşeğim kara toprak, yorganım kara bulut;Ben Seninle doluyken vurgun yapamaz kunût.Her insan günah işler, Senden saklanır mı sır?Tövbe dilekçesiyle sırttan kalkar bu nasır...Kâinatı yarattın, donattın, rızık verdin;Kimine sonsuz körlük, kimine ışık verdin;Yanlış adım atmayın diye indi her kitap,Sana açılan eli geri çevirmezsin RAB.Ulu bir silsileden peygamberler gönderdin,Gökyüzüne yıldızlar, yere çiçekler serdin;Senden önce bir Sen yok, kâinatta İLK, Sensin;Bu kâinat bir metâ, hepsine Mâlik Sensin...