Bir Umudun Anatomisi

En güzel renkleri kuşanıp, Topuklu ayakkabıları, Ve takım elbiseleriyle, Deniz manzarasıyla Uzun toplantı masasında Ezbere konuşan insanların Çadır kentler diye isimlendirdiği, Ötekileştirdiği mülteci veya sığınma kampları, Önlerinde kirli yüzlü, toprak kokan, Gözlerinde buna da şükür dedirten bakış, Yalın ayaklı çamur içinde koşuşturan çocuklar! Sanki bu zorlu, çile dolu, gayrimeşru, illegal, Kimliksiz bir hayat onların başına gelmemiş, Onlar hiç savaş, katliam, soykırım, acı ve göç yaşamamış, Onlar için bulundukları atmosfer Bir mülteci kampından çok uzaktı, Onlar resmi kurum kapılarına, Kamu dairelerine çok uzaktı. Musul’dan, Laliş’ten, Herat’tan, Gılgamış’tan çok uzaktı, İyi ki de uzaktı, iyi ki de… Orada bir umut vardı, Onlarca çocuktan ayrı, Bir yaşama umudu vardı! Bir umudun anatomisi vardı!