Daire

Hastane odası... Yaşama ve ölüme dair pek çok şey görmüş duvarlardan birinde asılı bir tablo... Tabloda bir sepet... İçinde papatyalar... Tablonun arkasında filmlerde gördüğümüz gizli hazine bölmesi... İçinden çıkan şey ise oksijen maskesi... Oksijen maskesi nefes almakta zorlanan bir hastayı yaşatmaya çalışırken, papatyalar da etrafına ümit vermeye çalışıyor. Bu esnada odada bir soluğun kırılganlığı ile etrafındakilerin sanki can evinde fokurdayan oksijenli su haznesi ve papatyanın zerafeti arasında görünmez bir bağ kuruluyor. Bu kitap; acı ile umudun, yorgunluk ile direnmenin, sonun ve başlangıcın arasındaki o ince çizgiyi şiirsel bir dille adımlıyor. O çizgide nefes almak zorlaştıkça papatyalar açmaya devam ediyor.