Dêrsim’in Gözyaşları

Ben, hayat yolculuğumu dayanılması çok zor acılarla ve yaralarla yaptım.Dêrsim Tertelesi’yle başlayan zulümler, babamın öldürülmesi, bacımın kaybolması, Kazım, Aydın,Yılmaz ve yeğenlerim Haşim, Özlem ve Onur’un acısı bende hiçbir zaman kapanmayan yaralarolarak kaldı. Hem de her dokunulduğunda sancıyan ve kanayan birer yara.Sevdiklerini kaybetmek ülkeni kaybetmektir. Çünkü çocukların da senin toprağın, senin ülkendir.İşte ben bu hafızayı daha genç annelere bir miras olarak devrediyorum.Topraklarımızın değişik yerlerinde benim gibi aynı acıları yaşayan, aynı gözyaşlarına boğulanbirçok anne var. Bizi biz yapan bu acılar, özlemler ve umutlar; bizi aynı ezgilerde, aynı ağıtlardave aynı Newroz ateşlerinde buluşturuyor. Bütün bunları bunun için anlattım.Ve diyorum ki, hiç susmasın kilamlarımızın uğultuları, hiç susmasın bize ses veren dağlarımızınyankıları ve hiç susmasın nehirlerimizin ağıtları...Kim bilir belki bir gün sesime ses verir genç bir anne; bundan sonrasını o anlatır çocuklarımıza vetorunlarımıza.