Egoist Yalnızlığım

Nefes vermeden de son bulur hayat Bir boşluğa düşünce kalp, düşünceler bir kirpinin dikenleri gibi batınca beynine, çekilirsin köşene Almazsın tenini ısıtacak ışığı bile Karanlıkta yalnızlığınla bir kalır, yalnız kaldıkça çoğalırsın Bir bedende birden fazla birey kontrol kimde? Hangimiz yaşar? Hangimiz düşünür? Hangimiz hisseder? Hissedememek sanırsam en kötüsü 40 Kişi de olsam fayda etmez Bir gül sadece kanatırsa fayda etmez Bir hayat hissedilmezse de yaşamaya değmez Yaşamak için nefes alınmaz Verince de ölünmez Öyleyse nasıl son bulur hayat Hissetmeyince mi? Aynı havayı tek soludukça insan Yatak mezarın, oda toprağın olur Ve hayat son bulur Ne kadar egoist de olsa yalnızlığın Senin Azrail’in olur