Ekranın Ardında Kaybolan İnsan

İlk adım belki de zararsız bir şeyle başladı: Çiçekler. Doğa, evlerimize çiçeklerle taşındı ama bakımı zordu, ömürleri kısaydı. “Neden sonsuza dek canlı gibi duran çiçekler yapmayalım?” diye düşündük. Böylece her daim mükemmel görünecek yapay çiçekler hayatımıza girdi. Ama bu mükemmeliyetin bir bedeli var: Gerçekten uzaklaşmak. Çiçeklerle başladık ama bu yetmedi. Etrafımızda doğanın kokusu da olsun istedik. Bu yüzden parfüm şişelerine yapay kokular eklemeye başladık. Lavanta kokusu, okyanus esintisi ya da taze meyve aroması... Hepsi bir şişenin içinde, birkaç püskürtme kadar yakın. Daha sonra midemiz hedef alındı. Laboratuvar ortamında üretilen yapay etler, genetiği değiştirilmiş sebzeler, daha uzun ömürlü, daha dayanıklı ve her zaman ulaşılabilir hale getirildi. Süpermarket raflarında gördüğümüz yiyeceklerin artık çoğu, gerçek anlamda doğanın bir ürünü değil. Gıdalarımız yapay hale geldikçe, beyinlerimiz de aynı süreçten geçti. Yapay bilgi, sahte haberler, yanlış yönlendirmeler hayatımızı kuşattı. Artık doğruyu yanlıştan ayırmak zorlaştı. Dijital dünyanın bu yapay bilgi bombardımanı, bir yandan her şey hakkında bilgi sahibi olmamızı sağlarken, diğer yandan gerçek bilginin ne olduğuna dair kafamızı karıştırdı. Ve işte nihayet, bu yapaylık yolculuğunun son noktası: Yapay zekâ. Artık makineler bizim yerimize düşünüyor, analiz yapıyor, kararlar alıyor. İnsan beyninin yarattığı en büyük icatlardan biri olan yapay zekâ, şimdi insanlığın kendisine meydan okuyor. Yapay çiçeklerle başlayan bu yolculuk, yapay zekâya kadar uzanan bir dönüşüm hikâyesi. Peki bu süreçte biz neye dönüştük?..