Garavu

Yerde yatan garavuyu alıp fındık dalına geçirdi annem.Ölünün bedeni kaybetmişti büyük bir çatırtıylabütünlüğünü; ölmüş olan yeniden öldü işte. Cesedingürültüsü ikna etmişti herkesi. Dönüp kafası kopan,vücudu annemin elinde kalan dal parçasına baktık."Şuradaki kestaneden bir tane daha yapın hadi," dedi. İşteböyle kolaydı yerini doldurmak gidenin. Kendi bedenineait değilse eksilen, kesip atardın ötekine ait parçaları.Garavu, nesneler üzerinden insanlığımızı sorgulatanöykülerle okurunu selamlıyor. Günlük hayatın içinde sıradanbir eşya karşısında bile insanın belirsiz ve sallantılı varlığı,güçlü bir dille yeniden anlam kazanıyor. Parçalanıyor,bölünüyor, yurdundan ediliyor ve belki bu aşamadan sonra"insan" vasfını kazanıyor.