Geceyim Ay’sız

taşın sabrını sınıyorum sular çekildikçe dimağımdan görüyorum ki zamanla alışıyor suskulara da insan çoktan savurdum dumanı geçiyorum ateşi son kez battığında güneş biliyorum bitecek kalbimin keşmekeşi safran sarısıdır yüzüm göz göz yaralıdır özüm vakit gelince ne olur söyleme sus dayanamaz ölürüm bundan sonrası kekre, ağır köz tevekküldeyim söz ustam söz!