Gönlüm

Ne ilkbahar bildi ne sonbaharı Yaz mevsimi gibi kavruldu gönlüm Kış mevsimi ateş sardı canımı Sazak yemiş gibi savruldu gönlüm Dağların başında seyip kalmışım Bir yarın başında garip kalmışım Haktan başkasına gaip kalmışım Fecri kazip ile avundu gönlüm Yârin kaşlarında naçar kalmışken Bir abdal yaklaştı seher vaktiyken Hele bir doğrul da kaybolsun diken Güllere karışıp şad oldu gönlüm Can zâra düşmeden canan bulunmaz Ateş harlanmadan yanan bulunmaz Hak ile pişmeden cinan bulunmaz Fâni heveslere yad oldu gönlüm