Güllerin Terbiyecisi

Be gül Her açılışında dökersin saçlarını Ne yangınlar çıkarır kokun kıvılcım saçar gözlerin güneşte bahçeler kan kırmızı şuhluğun Onun için terbiye ederler kökünü toprağını Be gül tomurcuğundur dertleri arzulu soluğun duruşun Korkuyu salan gözlerindeki ahu bir kadının hikâyesi güldür Ne rüzgârlar geçti başından her biri dertli Be gül Üzülme yanma bu bahar Eylül’e saklar seni Dilini bülbül öpse ah eder dikenin bahçelerin fahişesi sen gül Neden terbiye ederler seni kim bilir?