Hiç Kimse Mezarlığı

Güneş, bir kısır döngünün içinde dengesini bulmaya çalışırken düştü ve geçmişine doğru sürüklendi. İç sesinin rehberliğinde, kabuk bağlayan yaralarını açmaya cesaret etti. Hayatından gidenlerin, yüreğinin ortalık yerinde duran kokuşmuş cesetleriyle karşılaştı. Anladı ki ölmüşlerdi ama gömülmemişlerdi. Kişilere yüklediği tüm anlamlar, Hiç Kimse Mezarlığı’na gömülmeliydi ki kendi gerçekliğini bulsun ve daha derinlere insin. Gerçek aşk, fark edilmiş bir geçmiş ve şifalanmış bir şimdiyle gelirdi. Onun hayatına uğrayacak mı sence? Güneş, düştüğü geçmişinden kalkıp şimdisinin üzerinde sapasağlam durabilecek mi? Kâh gülüp kâh hüzünleneceğin, geçmişinle yüzleşip şifalanacağın bir içsel yolculuğa hazır mısın?