İki Dudak Bir Sehpa

“Eve dönmenin yollarını arşınlıyorum köhne limanlardan Ellerimde yirmi yedi kırık var Ellerim senin hatırladığın gibi değilken yapıyorum bunu üstelik son süratla Keskin virajlarla dönüyorum kurtulamadığım tutsaklıktan Bir anda ve sonsuza kadar Her veda bir bir yıkımla başlar Ve her insan kendi cesediyle yola çıkar, bir anda…’’ “Oysa şimdi ben, İncecik bir saz çığlığı gibi Bunca kalabalık ortasında, karanlık ve yaralıyım sırtımdan Sırtımda ardıcın imgesi, önümde yeni bir dünya, Katıksız bir aşkın suçlu sanılan sanığıyım. ... Sustur beni artık Rabbim, Kurtuluş iki dudak aranda...” Karanlık mı boğar bizi aydınlık mı? Her kaybedilenin ardından farklı birisi olarak karşılarız hayatı. Dün kaybedi- len bugün kaybettiğimizle aynı değildir ve dünkü cesareti- miz bugünle aynı değildir artık. Çünkü kimse simsiyah ya da bembeyaz yaşayamaz hayatı, herkes biraz gridir aslın- da. Bu kitaptaki satırlar her düş kırıklığına aynı cevabı ve- remediğimizi, bazen olumlu ve umut dolu iken bazen de hayatın bazı noktalarında çaresiz hissettiğimizi resmedi- yor önümüze. Hayatının dönüm noktasındaki o kelime bir insanın iki dudağı arasında sıkışıkıp kalmışsa onu söküp almanın haritası bu satırlarda saklıdır.