İkindi Sunağı

Ateşe vermiştik ikindiyle akşam aralarını aynı yangının sesi ile islenen alınlarımızı dayadığımız camlarda kırılmıştı şiirlerin beli. Bir yaz daha eksildi ömrümüzden, ben de mi göçüp gitsem kuşlara aldanıp dünyaya küserek bir daha gelmesem. Zeus’un sunağı varsa, benim de ikindilerim ve kendini kışlara pazarlayan güzlerim var karanlıklarının çürüdüğü…