İmamet Teorisinin Hadis Referansları; Ehl-i Sünnet ve Şia Örneği

Zamanın, Din tarafından gösterilen istikâmetin heyecanı ve hassasiyeti üzerinde birtakım küllendirmelere yol açtığı, ayrıca tek tek her insanda aranması gerekmese de idari mekanizmada kendini hissettirdiği belli bir süre sonra toplumun siyaseti üzerinde etkili olmaya başladığı da bir gerçek olarak ortaya çıkmaktadır. Sadr-ı İslâm'ın akabinde, siyasal farklılıkların oluşması ve bunların giderek birer iktidar mücadelesine dönüşmesi, sonraları ümmetin iki ana kanadını oluşturacak olan Ehl-i Sünnet ve Şîâ'da somutlaşmasına rağmen, her iki taraf da nihâî noktada Râşid Halifeler dönemindeki uygulamalara atıf yaptığından ve orada sosyal ve siyasal arenada meydana gelen olayları referans olarak aldığından çalışmamızı bu dönem olaylarına odaklandırmayı uygun bulduk. Çalışmamızda, referans olarak gösterilen Râşid Halifeler Dönemini Hicrî IV. asırda yaşamış bulunan Ebû Nu'aym el-İsfehânî'nin Kitâbu'l-İmâme ve'r-Raddu ala'r-Rafida isimli eserini ana kaynak kullanmak suretiyle İmâmet ve ilgili meseleler açısından incelemeyi hedefledik. Ehl-i Sünnet ve Şîâ'nın konuyla alakalı temel argümanlarını ele alan ve tartışan eserin, ilgilenen aydınların bilgi hazinelerine katkı sağlayacağına inanıyoruz.