Kendilemeler

Şiiri ağzına geliyor şehrin. Hiçbir şey tıkırında değil, sen manzaralı sevgilim.İki vardiya arasında gözlerim, ustura ağzında lâl, tuza yatırıyorum öpüşlerini.Kalbimiz ataçlanmış gibi, belenmiş gözlerimiz giyotinle, tekmil kokuyor misk-i amber tırtıllar.Uzun mesafe öpüş düşür opaline öpüşlerimin, dededen kalma ahacık bir hançer sapla kalbime.Kalbinin karatahtasında kıl payı öldür beni, kanatılmış dudaklarının posta kutusundan çıkan, metafizik bir adamı.