Kırık Yansıma

Açıkçası şu an ne hissedeceğimi, ne diyeceğimi bilemediğim bir andayım. Her şeyimi verdiğim, tam üç yıl boyunca yazdığım bu seriye veda ediyorum, bir daha dönmemek üzere… Aklımda sadece karakterlerimi, dünyalarını çok özleyeceğim gerçeği yatıyor. Kalbimde de ince bir sızı var, dönüp üç kitaba da bakınca “Vay be,’’ diyorum. “Karakterlerim nereden nereye gelmişler.’’ Öyle bir şey ki bu, ben bu üçünü yazarken, tam olarak bir kişilik gelişimi geçirdim. Belki iyi, belki kötü yönde; açıkçası artık ne çocuk ne de yetişkin olduğum, kim olduğumu tam olarak kavramam gerektiğini düşündüğüm, geçmişte kalan hesaplaşmalarımı ve üstümdeki yükleri hafifetmemin elzem olduğu bir anda yaşadığım bir aralıktı bu üç yıl. Ben değişirken karakterlerim de değişti. Ben gerçek hayatta bir karakter gelişimi yaşarken karakterlerim de benimle birlikte yaşadı, çünkü bir şekilde her birine hem çevremden hem de kendimden bir şeyler verdim: Özellikle kendimden verdiğimi söyleyebilirim.