Kızıl Güneşin Çeşmesinden Işık İçiyorum

İNCİTMESİNLER ŞİİRLERİ Şiir sevmeyen insanları, sevmediğimi anladım. Ne bileyim işte, şiir, merhametin, vicdanın, yaşama sevincinin, umudun, özlemin, samimiyetin, isyanın, mutluluğun toplamıydı sanki. Şiiri, bir çocuğu, vefakâr bir anayı, bir çiçeği, bir ağacı, bir serçeyi sevdiğim gibi seviyorum, bir o kadar da güveniyorum şiire. Şiirin, aşk yüklü yüreklere ihtiyacı vardı, merhametli, vicdanlı, seven yürek gerekliydi şiire. Şiirin, her iklime, beldeye, diyar diyar saçılması, nesilden nesle yol alması, yürekten yüreğe dokunması, sevgi, sevinç ekmesi, avuç avuç sular serpmesi, kucak kucak mutluluk biçmesi gerekiyordu. Zaman zaman kötü insanların da türküsü olduğunu gösterdi hayat bize. Keşke, şiirler, türküler sadece iyi insanların fikrinde, zikrinde, dilinde, avazında olsa. Betlik olanda, şiir, türkü olmasın, bizi yanıltmasınlar. Dokunup da incitmesinler; şiirleri, türküleri, gülleri, serçeleri, ağaçları, dalları, anaları, çocukları diyorum hani. Safiye Avcı