Kül Kardeşliği

Şiirin damıttığı, dizeden türeyen insan tüm çoğulluğuyla çıkıyor Utkun Büyükaşık’ın dizelerinde. Nazım’dan Turgut Uyar’a şiirin evrensel tarihinde şairce bir söz, yaratıcı imgenin peşinde bir yolculuk bu. Şiirin poetikasını, imgenin özgünlüğünü ciddiye alan “şairce” bu sözü okurken coğrafyanın kişisel ve toplumsal trajedilerini de okumak olası. Sanki coğrafyanın çığlığı akıyor bu dizelerde. Hatay, Defne ve Antakya’nın büyük deprem felaketiyle yitirdikleri düşünüldüğünde bu şiirler Hataylı bir ozanın kentin belleğine dair çığlıklarını taşıdığını görmek mümkün. “Göçük altında sevinçlerimiz Ey acımasız terzisi ömrümüzün Kentlerimize kefen dikmekmiş tek hünerin Kokun sinmiş günlerin ellerine Yarım kaldı gülüşlerimiz Yeniden kuracağız seni ey şehir Yine ters akacak o güzel nehir”