Kur’an’da Kendini Arayan İnsan

MEN BENDE-İ KUR'ÂNEM Men bende-i Kur'ânem eğer can dârem Men hâk-i râh-i Muhammed Muhtârem Eger nakl kuned cüz in kes ez güftârem Bîzârem ez o, ve ezi an suhan bîzârem (Ben yaşadıkça Kur'an'ın kölesiyim Ben, Hz. Muhammed Mustafa'nın yolunun tozuyum Biri benden bundan fazlasını naklederse Ondan da şikâyetçiyim, o sözden de şikâyetçiyim) Keşke herkes bugün Mevlânâ Hazretleri gibi Kur’an’a köle olmayı tercih ve kabul etse. Bütün meseleler, âsân olur, hallolur ve biter. Lâkin şu var ki, bu mübarek zat sanki bugünleri görmüş gibi, yukarıdaki mısraları hem diliyle hem de kalemiyle ifade etmek ihtiyacını hissetmiş. Öyle ya! Düğünlerde, otellerde, salonlarda, kutlama günlerinde ‘‘Sema‘ yı turistik dans hâline getirenlerden şikâyetci olmaz mı? Bir de Mevlâna;‘yı sadece ve sadece ‘‘hümanizmin şâhı‘‘ olarak gösterenlerden şikâyetci olmaz mı? Halbu ki o, şahların padişahına kul köle olmuş büyük bir zattı. Beni bundan naşka biri olarak görmeyin ve anlatmayın demiyor mu.