Mahrum

Gülperi defterimi okumuştu. Hüzün dolu bakışlarla bakıyordu bana. Öyle görünüyordu ki bana bir şeyler sormak istiyordu. O sadece: - Güzeldi, dedi. Güldüm. Sonra dedim: - O defter bir rezalet! - Yazık değil mi, defterde güzel anılar var! - Yaşamdan söz etmedim, defterin bir rezalet olduğunu söyledim. Ani bir hareketle defteri kapıp yırttım! - Cırcır böceği gibisin! Neden defteri yırttın? Senin yaptığından hiç bir şey anlamadım. - Artık defter yok. Tamam, defteri unut artık. Biz para kazandıkça, Gülnaz daha renkli hayaller kuru- yordu. Bu da Gülperi’nin yüreğindeki korkuların büyüme- sine neden oluyordu. Bazen kaygılarını benimle paylaşıyordu: - Bu kız çok toy, iplerini biraz sıkmak gerekiyor.