Mihrap

Mihrap, her seferinde yıkılan ve yeniden var oluşa doğru umudunu hiç kaybetmeyen şairin hüzünlerini, bekleyişlerini ve aşkını maneviyatla harmanlayarak okurlarına sunan bir eser olarak karşımıza çıkıyor. Gölgem ile ben, Yürür dururum Mihraba doğru Vardım o yüce mabede Ruhumun en yüksek tiziyle vururum arş-ı alaya Göğsümün kafesinde yerinde duramayan duam ile Bir çocuğun dizinin acıması gibi acılarım Bana göre emsalsiz bir varoluş.