Minhacü’l-Fukara;Mevlevî Âdâb ve Erkânı & Tasavvuf Istılahları

Bu kitâb-ı şerîfin tasnîfine ve bu mecmûa-i latîfenin te'lîfine sebeb odur ki, bu fakîr-i Mevlevî, ya'nîŞeyh Rüsûhuddîn İsmâil b. Ahmed el-Ankaravî ne zaman ki, irşâd-ı fukarâ ve ahbâb ile me'mûr oldum;"me'mûr ma'zûr-dur" sözü gereğince mümkün olduğu kadar onların irşâd ve terbiyesine himmetimi masrûfve mahsûr kıldım. Gördüm ki, genelde hey'etimizde, şekil ve sûretimizde olan fukarâ, Mevlânâhazretlerinin gitmiş olduğu yüce yola muhâlif gitmiş ve tarîka-i Mevleviyye onu zannetmiş, her biri ohazretin mübârek kelimeleri ile meşreb ve mezheblerine delîl kılıp ibâhat yolunu tutmuşlar. Yine öyle birgürûh da var ki, bu zikrolunan sıfatlardan muarrâ ve bu takrîr kılınan hâletlerden müberrâdırlar. Ancak busınıfın da ba'zısı merâtib-i sülûkden ve meşârib-i su'lûkden ve dekâik-i tarîkat ve hakîkatden ve hakâyık-iilm ve mâ'rifetden bî-haber kalmışlar. Hemân ol Hazret'in Mesnevî-i Şerîf'de buyurduğu nazmın zâhirineve bir mikdâr derûnuna fürce bulmuşlardır. Bu sebeple Hz. Ali (k.v.) buyurdukları "Cehilde konuşmakdahayır olmadığı gibi ilimde susmakda da hayır yokdur" şeklindeki söz üzerine bu hususta bildiğim ilimdesessiz kalmakta hayır görmedim ve bunları bu tehlikelerden haberdâr etmemeyi mürüvvet ve fütüvvetbulmadım."