Naciye

O, engelli bir birey. Ablacığım... Hiç planlamamış ya da düşünmemiştim yollarımızın bir gün kesişeceğini. Allah’tan bana gelen en büyük hediye oldu. Bir rüzgâr esti, kondu evimize. İstenilmeden verilen kıymetli bir hediyeydi o. Hoş geldin dünyamıza. Bu harika yolculukta yalnız değildim. İki küçük kahraman çocuk ve merhametli bir eş... Ve tam on sekiz yılda bana farkındalığı fark ettiren, cennetim dediğim Naciye’m. Bu hayat yolculuğunda yol arkadaşım olduğun için sana çok teşekkür ediyorum. Seni çok seviyorum, konuşamayan ve duyamayan Naciye’m. Hayat hep sürprizlerle gelir bize. İyi, kötü ya da zor. Bilemeyiz ki neler getirir. Bazen de hayatın anlamını fark ettiren biri olur. Elimizden tutar. Zor dediğimiz şeyi, zahmetten rahmete döndürdüğünde işte o kişi bana “Buradayım,” dedirtecektir. Elimi tutan Naciye’m, ben sana değil; sen bana baktın ve görmemi sağladın. İyi ki benim ablamsın. Ben sana anne oldum, sen de hiç büyümeyen evladım. İyi ki doğmuş, benim hiç büyümeyen bebeğim...