Pardon

“İnsanı Sevdim Aklım bastığından bu yana Hep iyimserliği aradım dağda taşta Taşları bağrıma bastığım zamanlar oldu çokça İnsanı sevdim, vicdanı olan insanı İnsanın en örgütlü sınıfını Sınıfın dostlarını sevdim... İnsanın kabesi saydım emeğini İnsan kabesine tapındım çocukluğumdan çıkalı beri Kabe saydım insanı Söylediği gibi Ruhi Su’nun... Zaman oldu harıl harıl akıp gitti çağlarım Çağlarım sır oldu. Sırlarım kabeye baka baka Baka baka göz yaşı döktü inançlarım yitip gidenlerime Yitip gidenlerimle bir başıma kaldım bazen. Bazen başımı alıp gittim Geçmişin labirentlerinde kalan izlerime İzlerime zulaladığım yaşanmışlıklara daldım bir başıma Gülümsemelerimi eksik etmedim Yoldaş saydığım üretken bakışlı insanlarıma, Bazen içime doğru ağladım Yolu şaşkın yakınlarımın Farkındalığının omurgasızlığına Bir başıma bazen…”