Ruhlar Metrosu

Ne düşüneceğimi bilmeden Bakıyorum otobüsün camından. Çocukluğumun geçtiği semti Terk etmek kadar acı. Yıkılışlarıyla adres olmuş binalar Ya da İçinden çıkarttıklarımızla andığımız Moloz yığınları. Bu bir göç, Yıkılan bir kentin son gezginleriyiz biz, Gitmek istemiyoruz aslında, Otobüs uzaklaştıkça büyüyor hasretimiz. Fotoğraflara bakıp Unutmama yeminleri ediyoruz. Can dostları ve de depremi.