Seyircisiz

Safiye Gölbaşı, ilk kitabı Serazat'la başarılı, sessiz bir giriş yapmıştı öykü dünyamıza. İyiçalışılmış, usta işi öykülerdi hepsi de. Kurduğu kendine has öykü evreni, dildeki ustalığı,kelime seçimi, yalın ve duru anlatımı, duygu yönelimine bağlı olarak bazen şiirle, bazenmasalla boy ölçüşen çağıltılı söyleyişiyle kendi yatağında akan yeni bir öykü ırmağınınipuçlarını vermişti.O günden bugüne öykü ırmağını daha bir derinleştiren Safiye Gölbaşı, şimdi yeni birkitapla selamladı okuyucusunu: SeyircisizGölbaşı bu toprağa, bu toprağın özüne, ruhuna bağlı olarak kuruyor öykülerini.Başkalarının öykülerine gönül indirmiyor. Güncel eğilimlerin ışıltısına, büyüsünekanmıyor. Kendinde, toprağında kalarak kuruyor, genişletiyor öykü evrenini. Öğrenilmiş,yapma duygulanımların, bunalımların değil sahih yaralanmaların, gerçek incinmelerinpeşinden gidiyor.Öykülerde bazen bir anne, bazen bir çocuk, bazen bir sevgili biçiminde var oluyor amaiçinde hep merhamet, hep şefkat, hep vicdan...Belki bir yakarış, bir ağıt: İhmal edilmişlere, sevgisiz ve yalnız kalmışlara, zulmeuğramışlara, memleket kokusuna hasret mülteci annelere ve onların bir başka iklimdeyeşermeye çalışan eksik bırakılmış çocuklarına, öğretmenine içli mektuplar yazan küçükkızlara, köklerini arayan sürgünlere...Bir Tuba ağacı gibi yersiz yurtsuz ve tepetaklak duranlara...Çünkü o zarar verecek kadar yakın değil bana. Çünkü talan etmek için dahi olsailgilenmiyor ruhumla... Şimdi biri olsa, biri beni her gün bekliyor olsa, bana âşık olsa,üzülecek olsa...