Şiir Gibi Özgür

Karanlık Alışkanlığı Diz boyu sıvadık ‘kader’in paçalarını Mahkûmluğundayız topuklara bulaşan çamurun. Biz, hep yalın ayak yürüdük bu yolları, Çıplaklık rehavetinden, ses etmedik. Bile bile meyveli ağacın kaderini Büyüdük… Meyvelendik… Onca soru sorduk, ışıklar yansın diye Cılız bir mum ışığında ‘yarın’ı ararken… Onca yalan duyduk, çığlıklar attık. Korkutulduk ama kaçmadık. Bir ambara tıkılmış meyveler gibi çürürken sorular; Cevap yok… Neden açız yaşamaya bu kadar? Neden yenildik kendimize? Nasıl düşürüldük birbirimize? Unutup neye susadığımızı Yaş döküşümüz… Kan döküşümüz neden? Yeni ışıklar yakmak yerine Karanlığa alışmak Ve alışkınlığımıza rağmen Karanlıktan korkmak, neden?