Tek Odalı Ev

Bir kadın, kalabalığın içinden bir ok gibi fırlayıp gelecek, tanıdık mı diye yüzüne bakacağım amadeğil. İnce, narin parmakları başımı kavrayacak, kaldırıp dizlerine koyacak. Elindeki plastikşişeden su içirmeye çalışacak ama bütün uğraşları nafile. Su boğazımdan aşağı inmeyecek.Siyah saçları yüzümde gezinirken kadına -bir anne olmalı- sesleniyorum, "Ben artık bir ölüyüm,"duymuyor, duymak istemiyor. Kulakları mı kapalı, hayır değil, duyuyor, konuşuyor hattaetrafındakilere bağırıyor. "Ambulans çağırdınız mı, etrafını açın, rahat nefes alsın?" Annelerkabullenmiyor ölümü. Anne olduğunu nereden anladıysam artık, muhakkak bir anne, başka kimbu kadar merhametli olur. Başka kimin saçları süt kokar, taze meyve ve sabun, ellerinin içinasırlı olur ve parmakları bu kadar maharetli.Birinde yüzük, diğerinde karpuz, kiminde kanepe, başka birinde inci düğmeli gömlek ya da birbaşkasında kamyon. Hatta ölümün kendisi de somutlaşıp bir nesne gibi karşımıza çıkıyor.İnsana ulaşmak için etrafımızı saran bunca nesne arasında sıkışan hikâyeleri buluyor veanlatıyor. Gözü her şeyin üzerinde dolaşıyor, duruyor, görüyor ve hikâyeye dönüştürüyor.Hemen herkesin dikkatinden kaçan, üzerinde durmadığımız, düşünmeye değer görüp vakitayırmadığımız eşyalara eğiliyor ve onlardan çıkıp insan hâllerinin en ince yerlerine ulaşıyor.Etrafımızdaki bunca şeyin arasında anlatılacak olanın, değerli olanın, hakikî olanın hikâyelerivar Tek Odalı Ev'de.