Temmuza Ağıt

Temmuzun ikisiyim. Kuru dallarımda ölü kuşlar… Bu kaçıncı yangın Bahçemi talan eden? Perdelerim de tutuştu, baksana! “Gelmek mümkün değil, bağışla beni.” TEMMUZA AĞIT, Sivas ateşinin otuz yıldır yüreklere işlenmiş derin yarasıdır. Bu yara şiiri de öksüz bıraktı, türküleri de. Yine de güneşli ve çiçekli bir bahar umuduyla yarınlara yürüyen milyonlarca can, inadına şiir okuyor, türkü söylüyor. Oyuna hasret kalmış işçi çocukları, şiddete uğrayan kadınları, talan edilen asırlık zeytinleri, altı şubatta enkaz altında imdat çığlıklarıyla son nefesini verenleri, annelerin gözyaşlarını ve hayatın kendisini unutmamak gerekir. Zira dizelerimizde onların da sesleri Sivas’taki feryat kadar duyulmak-tadır.