Uygarlıktan Önce Savaşlar –Barışçıl Vahşi Miti–

Kendimizi canavarlaştırdığımızda insan olmanın acılarından ve yüklerinden kurtuluyor muyuz?İki dünya savaşının yarattığı sarsıntının ve yıkımın ortasında Batı, uygarlaşmanın bedelini tartışmaya açmıştı. Yaşananlarınhatırası tazeydi ve yeni şekillenen Soğuk Savaş nedeniyle topyekûn yıkım olasılığının ilk kez ufukta belirmesiyle gelecekde parlak görünmüyordu. Böyle bir ortamda sosyal bilimciler, özellikle de bazı önde gelen antropologlar ve etnologlarfelaketten çıkış yolunu uzak geçmişte, tarihöncesinde, "yaban" ve "ilkel" uygarlıklarda, kayıp bir "altın çağ"da aradılar:Tarihöncesi ve yaban toplumlarda savaş çok nadir görülüyordu, fazla can kaybına yol açmıyordu, çocuksuydu. Vahşilersoylu ve barışçıldı, uygarlarsa savaşçı ve "şeytan"; gittikleri yere hastalık, ölüm, kötülük ve acı götürmüşlerdi. Bu anlayışson elli yıl içinde itiraz edilemeyen bir tabu hâline geldi.Yayımlandığı tarihten beri çoksatanlar arasında yer alan bu kışkırtıcı kitap, işte bu anlayışa meydan okuyor. Amerika'danOkyanusya'ya, Batı Avrupa'dan Kuzey Kutup Dairesi'ne ve Asya'ya kadar dünyanın dört bir yanından derlediğiantropolojik, arkeolojik ve etnografik bulgularla bize bambaşka ve ürkütücü bir tablo sunuyor. Vahşilerin savaşlarının da enaz uygarlarınki kadar acımasız, şiddetli ve tehditkâr olduğunu ortaya koyuyor. Toplu kıyımların gerçekleştiği tarihöncesimezarlıklardan, ilkel toplumların savaş, müzakere ve mübadele biçimlerine kadar birçok konuya eğilerek, geçmişibarışçıllaştıran "uygar" yorumların da Batı insanının kibrinin bir ürünü olduğunu gözler önüne seriyor.