Yangını Alevle Yazdım

Gülsen Ağdaş yüreğini yazıya döküyor. İçinden geldiği gibi, öylesine rahat... Kendisini tutmuyor. Yazdıklarına denemeler de diyebilirsiniz, hikâyeler de... Denemeleri, hikâyeleri iç içe okuyorsunuz. O, sizin için yazmıyor, kendisi için yazıyor. Okuyucu da kendisi... Siz merak ve heyecanla yazarın iç dünyasının benliğinize yansıdığını hissediyor, fark etmeden yazarın yerine geçiyor, siz kendinizi yazıyorsunuz. Güneş yakar, kar üşütür. O, güneşle karı kucaklaştırıyor: “Bu nasıl bir vuslat ki, güneşin sevdasının ateşi arttıkça, eritiyor sevdalısını... Kar eriyor, doğru... Ama yok olmuyor, can oluyor... Ve güneş yaktıkça, çiçek çiçek açıp bahar oluyor...” “Ey şair!” diye sesleniyor ve bu defa kendisini okuyucu yerine koyuyor. Ama siz kim yazar, kim okuyucu fark etmiyorsunuz: “Bazı kitaplar vardır, bitmesini istemezsiniz. Hem merak edersiniz ve bir nefeste hepsini okumak istersiniz, hem de hemen bitmesin diye azar azar okursunuz. Çok aç olsanız bile doymadan sofradan kalkmak gibi...” Yazar, heyecanı, huzuru iç içe geçiriyor. Doyuma ulaşma bu olmalı. Yangını Alevle Yazdım’da kendinizi bulacaksınız.