Yelkovan Kuşları

doğduğun şehri mantar tabancası ile basan o çocuk bendim rüzgâr entarini havalandırdığında utanan da ben bir oyundu aslında karıncaların yuvalarını dağıtmak günahını almadım demek acısı olmayanın eli de ovulmazmış peşimde uzun zamandır boğan otu toplayan cüceler var elleri küflü zehir sen tanrısın ben karınca yuvası dağıtan yiğitlikte eşit miyiz işte o zaman bu zaman ‘‘o’’nu bırak beni al