Metrobüs, Domates ve Ev Kirası

"Artık sevdiğine kavuşamayan kimse yok mu ki türküsü yakılmıyor? Artık ölümden şikâyet eden kimsemi yok ki ölüme türkü yakılmıyor? Ölümlere o kadar alıştık ki bunun artık mümkünü yok. Nâzım; "enfazla bir yıl sürer yirminci asırlarda ölüm acısı" diyordu. Biz yirmi birinci asırlıyız ve her gün çocukölümleri görmeye alıştık."Raşit Ulaş, Metrobüs, Domates ve Ev Kirası adlı kitabında Türkiye'yi, sevdayı, sokağı, çocuk olmayı,geçim sıkıntısını konu ediyor; kısacası yirmi birinci yüzyıl Türkiye'sinde nasıl "insan" olarakkalınabileceğinin yollarını şairane bir tavırla arıyor.